Spotkanie związane z promocją tomów: "Dziewięć dni w ścianie" Jakuba Kornhausera i "Litanie czarnodziurskie" Szymona Żuchowskiego (Wydawnictwo WBPiCAK w Poznaniu).
Jakub Kornhauser
(1984) – poeta, tłumacz, eseista, redaktor, literaturoznawca, wykładowca akademicki. Współzałożyciel i pracownik Ośrodka Badań nad Awangardą przy Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego, adiunkt na Wydziale Filologicznym UJ. Opublikował trzy tomy wierszy, za Drożdżownię (2015) otrzymał Nagrodę im. Wisławy Szymborskiej. Ostatnio wydał monografię Awangarda. Strajki, zakłócenia, deformacje (2017), tom esejówWolność krzepi oraz przekład prozy Gherasima Luki Bierny wampir (oba 2018). Redaktor prowadzący serii wydawniczych „awangarda/rewizje” (Wydawnictwo UJ), „Rumunia Dzisiaj” (Universitas) i „wunderkamera” (Instytut Mikołowski). Redaktor pism „Nowa Dekada Krakowska” i „Romanica Cracoviensia”, były redaktor „Literatury na Świecie”. Mieszka w Krakowie.
Dzień kota
Oto w ścianie mrozy i mrozów się nie boimy. Po mrozach zawsze przychodzi ciepło, pocieszają się. Lecz przepadł nam pan w kurniawie. Był to normalny sąsiad, mawia się, co zawsze kosiarki użyczył i mówił „dzień dobry”. Jak się okazuje, wezwano go przed oblicze świętego kota, który celebruje nad wsią. Kot patrzy na okrągło, mimo że zdradzają go spiczaste uszy. Kotem jest góra. Trzeba tu wejść jakby po schodach, ponieważ na samym szczycie zamontowano nagrobek z krzyżem. To kazalnica. Góra chwieje się na wietrze. Nad wioską zaświeciło słońce, zagląda w trzy okna. Słońce przypomina nam oko kota, zaś jego wąsami są chmury. Pan z żarówką w miejscu głowy wspina się z najostrzejszym ostrzem w ręku, takim, co goli od lewej i od prawej. Do kota także inny pan, w cylindrze i z widelcami. I następny, w czerwonej sukni na wieszaku. I jeszcze jeden, który podobno jest konkubentem. Kot ma myjkę parową i korzysta z niej pod ciśnieniem. W niedzielę każą otwierać wszystkie masarnie. Wioska podnosi się, krząta, łypie pod materace. Trochę się zapomina o panu, co w ścianie obgryza pazurki. List znalazł się, tłumaczy ktoś pod domem ludowym, trzeba by tam zajrzeć do środka, może akurat. Bo owce już się niepokoją, nie niosę kury. Słupem soli sterczy ponad nami święty kot, przyczepił mu się do ogona krzyż niczym rzep. Właściwie może by go szło jakoś udobruchać? Ofiarę złożyć za puszczenie pana z mgieł – stąd wykupują stare połcie i układają w stosy przed kapliczką. Weźcie to przykryjcie czymś, słychać, i rzeczywiście przykrywają jedną ręką, w drugiej trzymają katechizm. Małe myszy wyciągają za ogonki z kapliczki.
(fragment książki)
Szymon Żuchowski
(ur. 1983) – poeta, tłumacz, krytyk klasycznomuzyczny. Stały współpracownik działu „Słysząc” i redaktor rubryki poetyckiej „Wierszoptykon” w „Kulturze Liberalnej”, redaktor prowadzący anglojęzycznego czasopisma naukowego „Polish Libraries” (Biblioteka Narodowa) i współnaczelny magazynu operowego „Studiokrytyka”. Wydał dwa tomy poetyckie: Ars amandi, vita brevis (2014) oraz Podział odcinka (2016; finał Nagrody Poetyckiej Orfeusz).
antyfona na puszczy: transmutato
co będzie gdy się czas odmieni?
co będzie było w czas zaprzyszły?
czy rudym zaśniedzieją brody?
głowy pokryją się grynszpanem?
czy się obrócą albinosi
w perzynę rtęć czy w alabaster?
czy kiedy zmiękną moje kości
i krew stężeje wyschną oczy
wreszcie zapytasz ja wyjawię
i zamieszkamy w odpowiedzi?
trzecie ubogosławieństwo: cisi
wojna zaraza eksmisja trzęsienie
ziemi tej ziemi tamtej ziemi owej
nosząc na ustach te słowa (jałowe?)
ci najgłośniejsi wnet posiądą ciszę
skolonizują: jeśli nie napiszę
wiersza o wojnie nad latte w kawiarni
ktoś tę pożogę i wojnę zagarnie
przegra ją za mnie moja rozpacz cicha
gdy wzniesie larum które słuch rozpycha
ten co zdrapawszy strupek po komarze
stygmat krwawiący wszem wobec pokaże
w myślach wciąż niańcząc płomienne życzenie:
bylebym ciągle klepiąc swe litanie płonne
poznał gdy przyjdzie moda na kolejną wojnę
(fragment książki)